Mijn magische moment van moksh

‘Mag ik je bedanken Mr Big voor jouw tijd. Dat je me nu wilt aanhoren. Dat je naar mij wilt luisteren nu ik eindelijk zo ver ben dat ik mijn hart kan luchten. Nog steeds niet helemaal, maar dat ik in staat ben om überhaupt iets te vertellen is al heel wat. Het is zo moeilijk om over jezelf te praten, zeker wanneer het je zwakheden betreft. Een zwakheid zou ik het eigenlijk ook weer niet willen noemen, maar ik moet het toch een naam geven. Het is een gevoel dat zich moeilijk laat beschrijven. Ik voel me zo …; zo opgejaagd. Niet ontspannen, niet relaxed. Ik weet niet wat het precies is, maar ik voel me niet altijd even gelukkig. Tegelijkertijd voel ik me dan ook niet automatisch ongelukkig, hoor. Dat je me wel goed begrijpt. Zie je, ik zeur weer. Ik laat het hierbij. Of nee, ik moet me er toe dwingen. Een kleine start is al gemaakt, en moet ik nu dus ook durven verder te gaan; mezelf laten gaan in plaats van altijd met een handrem de dingen duizend keer overwegen.

Ik kan me niet herinneren dat ik altijd zo ben geweest. Ondanks dat ik als zesjarig meisje vroeg te maken heb gehad met de scheiding van mijn ouders, heb ik een vredige en onbezorgde jeugd gehad. Mijn ouders zagen gelukkig in om gescheiden en toch gezamenlijk de opvoeding op zich te nemen zonder te veel juridisch getouwtrek om mij en mijn broertjes. Ik ben overigens altijd wel een vrolijke noot geweest, zowel thuis als op school als op straat waar ik met mijn vriendjes en vriendinnetjes speelde.

Een ommekeer in mijn leven was mijn onverwachte zwangerschap. Ik was toen net klaar met mijn middelbare school door te slagen voor mijn HAVO diploma. Ik had mijn propedeuse op het HBO bijna in een keer binnen totdat de dokter mijn vermoedens bevestigde. Alle tentamens en examens opgeteld vermenigvuldigd met duizend is maar een fractie van de portie zenuwen die ik heb gehad toen ik het mijn ouders moest vertellen. In tweevoud welteverstaan aangezien zij nog steeds apart woonden.

Uiteindelijk is het wel goed gekomen. Ik ben nog steeds samen met de vader van mijn kinderen (ik heb er een tweede bij inmiddels), en wij zijn een paar jaar geleden in het klein getrouwd door een ‘familiepandit’. Mijn ouders namen het destijds wel redelijk op, uiteraard na enkele fikse ruzies. Het heeft me veel tijd en woorden gekost om hen duidelijk te maken dat zij helemaal niet tekort geschoten zijn in hun opvoeding, maar dat het aan een onbezonnen daad van mij (en mijn vriendje) lag. Al met al heeft mijn eerste zwangerschap niet ervoor gezorgd dat ik me nu zo voel, hoewel het wel een belangrijk moment in mijn leven was.

Ik zit nu echter in een sleur. Ik vlieg in de ochtend mijn bed uit om mijn kleintjes wakker te maken, te wassen, te voeden en aan te kleden. Mijn man is inmiddels al lang op weg naar zijn kantoor. Vervolgens breng ik de één naar school en de ander afwisselend naar mijn (schoon)ouders en de crèche. Daarna moet ik me haasten naar mijn eigen job om in de middag tijdig thuis te zijn waar manlief met de kinderen bezig is en ik me bezig ga houden met het eten. Rond een uur of zeven of acht liggen de kinderen in bed en hebben mijn man en ik eindelijk tijd voor elkaar. Ook al is dit maar voor heel even omdat wij beide de volgende dag weer vroeg op moeten voor de dagelijkse capriolen.

Het weekend is meestal voor de gebruikelijke en haast verplichte feesten en verjaardagen, zodat ik bijna niets aan tijd voor mezelf heb. De tijd die ik wel had tijdens mijn prettige jeugd. De tijd die ik doorbracht met klasgenoten en vriendjes en vriendinnetjes. Dat waren voor mij mijn momenten van rust en ontspanning zonder ook maar enigszins te denken de ‘problemen van de grote wereld’. Datzelfde gevoel bekruipt mij in mijn huidige leven op de momenten vlak voordat ik mijn bedje instap. Dàn voel ik me pas echt voor even vrij. Dàn lijk ik voor heel even te beseffen wat Moksh betekent."

(Bovenstaande is met medeweten van mijn patiënt geschreven.)

Mr Big