Chor Ke Ghar Men Chori

Zaterdag 13 oktober speelde het stuk “Chor Ke Ghar Men Chori”, van Kamla Sukul in het Zuidpleintheater in Rotterdam. Nu ben ik geen theaterfreak, maar voor zover ik weet, gebeurt het niet vaak dat een Hindostaanse natak in een “echt” theater wordt gespeeld. En dat voor de prijs van maar 15 gulden per persoon! Een kans om niet te missen, dus dat deed ik dan ook maar niet… Het verhaal van het stuk was als volgt.. Balwant Rai, een getrouwde miljonair van middelbare leeftijd, blijkt het niet zo nauw te nemen met de huwelijkse trouw en gaat vreemd met de vrouw van een vriend van hem. Vervolgens wordt hij verliefd op het 18-jarige vriendinnetje van een werknemer. Deze jonge meid, Kaajal genaamd, blijkt erg onder de indruk te zijn van Balwants bankrekening, dumpt haar vriendje en gaat samenwonen met de oude snoeperd. Balwant is helemaal in zijn nopjes, vraagt echtscheiding aan en denkt lang en gelukkig te leven met Kaajal. Dat dacht Kaajal in eerste instantie ook, maar het meisje blijkt niet echt te weten wat ze wil en wordt vervolgens maar verliefd op de jonge Canadeze danser Pankaj Dhier.

Tot zover het verhaal. Het lijkt erop dat mevrouw Sukul toch iets teveel naar “The Bold And The Beautiful” heeft gekeken, maar dat mag de pret uiteraard niet drukken. Want bij een Hindostaanse natak gaat het niet om het verhaal, maar om de plezier. Bij de gemiddelde natak zit de lol vaak in de stereotiepe rollen en de scherpe dialogen. Nu ben ik niet bekend met het werk van Kamla Sukul, dus ik zou niet weten of dit haar stijl is, maar de stereotiepen en de dialogen waren een beetje karig. De acteurs leken zich aan te passen aan het theater en leefden zich niet uit met overacting, maar gaven een wat serieuzere performance. Ook de teksten waren wat realistischer dan in de standaard natak, het leek alsof men hier een serieus komisch toneelstuk wilde neerzetten. Het was eigenlijk wel een opluchting dat er toch nog één rol was, die wel volledig over the top was. Neelam, het 15 jarige zusje van Kaajal, gedroeg zich met haar brutale en overdreven gedrag zoals het hoort in een Hindostaanse natak en.  wist het publiek ook constant aan het lachen te brengen.

Ook de dansoptredens tijdens de muzikale intermezzo’s waren zeer vermakelijk. De dansers gaven telkens een prachtige show, alhoewel ik soms het gevoel kreeg dat er toch iets teveel liedjes achter elkaar kwamen. Hierbij moet ik trouwens zeggen dat één van de leukste stukjes (de scène waarin Neelam haar vriendje in de kast verstopt) geen tekst bevatte, maar alleen muziek. Een sterke prestatie van mevrouw Sukul.

Wat uiteraard ook thuishoort in een natak is het moraal. Het publiek moet iets leren van het stuk, en dat bleek ook hier het geval. Behalve dat gaande weg het stuk enkele wijze lessen werden gegeven (“Jab paisa hai jebhi mein, tab aurat hai bedie mein” – Als je geld in je zak hebt, dan heb je een vrouw in je bed.), werd het eigenlijke moraal er nogal dik opgelegd. Niet in het stuk zelf, maar mevrouw Sukul bleek het nodig te vinden zich ervan te overtuigen dat er geen seconde van de wijze les die haar stuk uitdroeg verloren zou gaan door enig rumoer in de zaal. Dus riep ze met enige regelmaat dat we nu heel stil moesten zijn en op moesten letten, omdat er een belangrijk stuk kwam. Ook kon ze de drang niet weerstaan om om de 5 minuten te zeggen dat ouders hun kinderen stil moesten houden. Het zal duidelijk zijn dat dit een stuk irritanter was dan de pratende kinderen (die nauwelijks opvielen). Haar bemoeienissen tijdens het stuk (jawel, ze sprak ons TIJDENS het stuk toe) bleven helaas niet alleen bij het manen om stilte. Zo was er bijvoorbeeld een bepaalde zeer dramatische scène, die echter door een verkeerd getimede tekst zeer komisch overkwam. Resultaat was uiteraard dat ze zaal begon te lachen. Mevrouw Sukul trad echter op als een strenge schooljuf en leerde ons dat we hier niet om moesten lachen, omdat we het ook niet leuk zouden vinden als het ons zou gebeuren. Misschien dat ze haar eigen stuk iets TE serieus neemt? Vreemd hierbij is trouwens wel, dat ze zelf nooit op het podium is gekomen. Ze sprak alleen over de speakers met ons…

Al met al was het wel een vermakelijk stuk. De acteurs deden duidelijk hun best en wisten er zeker wel wat moois van te maken. Helaas was men nogal zuinig met de grappen, maar desondanks viel er gelukkig nog genoeg te lachen. Alleen jammer dat mevrouw Sukul steeds moest bemoeien. Dit drukte het plezier toch wel enigszins, vooral omdat ze deed alsof wij niet wisten hoe we ons in het theater moesten gedragen. Het was alsof ze haar regie niet alleen beperkte tot de acteurs, ook het publiek moest eraan geloven.  Maar verder was het toch zeker een zeer leerzame avond. De belangrijkste les: als je een jong meisje bent, zorg dan dat je een rijke man aan de haak slaat!

Vishal Hira