Home » Liefde & Relatie » Ze was lief

Ze was lief

Categorie: Liefde & Relatie

Ze was lief, heel lief en ze was knap echt heel knap. Daarnaast bezat ze alle kwaliteiten die een vrouw (be)hoort te hebben. Wat kon ik anders dan verliefd op haar worden. Het lot speelde het spelletje mee. Het gevoel was wederzyds. De kaarten waren geschud, maar ik was verre van een Full House, laat staan een happy House. Laat ik beginnen bij het begin…;.Het was verleden tijd. Althans, totdat een speling van het hierboven genoemde lot naar boven kwam en wat was… is werd. De vraag vooraf gesteld: ‘Nee, ik zou het niet terug (willen) draaien.’. Het voelde goed. Huisje boompje beestje maar dan net iets anders. Huis: ‘Appartement ook goed?’. Boom: ‘In het bos?’. Beest: ‘Een hond?’. De ware aard van misschien beide kwam naar boven en het einde was genaderd…;.

Een ex? Geen ware liefde? Niet voorbestemd? Er zijn vele benamingen aan te geven, maar het klopte gewoon niet. We gingen verder en na het afscheid, kwam er (uiteindelijk) een gevoel van bezinning. Noem het innerlijke rust, die uiteindelijk verstoord werd. Het lot liet me kennis maken met een dame van weleer. Het was zij, die me niet meer naar andere liet kijken. Het was zij, die me overal en altijd aan haar liet denken. Het was zij, met wie ik goede- en slechte tijden wilde delen. Het was zij, die me hart sneller liet kloppen. Het was zij…;

Ik leerde haar ouders kennen en het klikte, beter dan ik ooit had kunnen dromen. Geen vaders met jachtgeweren, moeders met bezems en/of riemen, een broer in het leger, dit keer was het bestemd. Elke keer dat ze me uitnodigde (ongeveer 2 x per week) was het gezellig. Mijn ouders waren huiverig, me broertje dacht ik een geintje maakte, en me zus …;. had er een zus bij. Hoe men ook dacht, deze liefde zou niemand ons afnemen.

Het was op zo een 2 wekelijkse meeting, dat hij me na het eten vroeg om met hem mee te gaan. We liepen naar zijn ‘studeerkamer’. Ik was op me hoede en dacht: ‘zou het hier dan ophouden?’. Hij zocht wat in zijn boekenkast. ‘Verstopt hij daar dan zijn pistool?’ dacht ik. Hij draaide zich om en toonde mij een boek. ‘Hun waar is zijn pistool…;. In dat boek??’ Verward keek ik naar het boek en schrok, want Radha had me hierover verteld.

‘Ik ben blij dat jij en Radha het zo goed met elkaar kunnen vinden. Ons geluk zijn onze kinderen. Je weet hoe het bij Hindoestanen gaat, de zoon is de trots, maar de dochter is de eer. Onze Radha, onze enige dochter, zij is meer dan onze eer zij is ons enigste kind, ons leven’ zei hij. ‘Dit is een man van zijn woord’ dacht ik. ‘Toen Radha ons over jou vertelde, waren mijn vrouw en ik niet blij. Voor ons was het verkeerd, maar we besloten om je een keer te ontmoeten, al was het alleen om Radha geen pijn te doen. Wij ouders, kunnen soms ook van onze kinderen leren, zie je’ zei hij en ging verder. ‘De dag voordat ik ging trouwen, kreeg ik deze Gita van mijn schoonvader. Hij kreeg deze Gita ooit van zijn schoonvader en zo is het vaker van hand tot hand gegaan. De staat van dit boek is niet meer optimaal, maar de boodschap is nog steeds niet verouderd. Diezelfde avond heb ik het hele boekwerk nog doorgenomen, zodat ik half versuft op me eigen bruiloft was. Dat wil ik jou niet aandoen en vandaag geef ik het aan jou’ zei hij en liep meteen weer weg.

Terug (beneden) in het gezelschap van Radha keek ik haar vader en moeder aan. Beide gaven een glimlach prijs en ik ging snel naast Radha zitten. Mijn hand zocht de hare op en pas toen ik wegging lieten deze elkaar los. Toen we afscheid namen, raakte ik de voeten van haar ouders aan en zei: ‘Pita dji, als ik dit boek uit heb gelezen, kom ik terug om de hand van uw dochter te vragen.’. Ik groette Radha (die lachte), haar ouders (die niet boos keken) en ging op huis aan om het nieuws te vertellen. Daar stond me de verassing van me leven te wachten…;

Devavratha