Spelregels in de liefde!!!

Wat zijn nou de spelregels waar je je aan moet houden als je head over heals bent en je ziet alles pink, pink, pink? Het gevoel is negen van de tien keer helemaal in de wolken en alles wordt gezien als heaven. Zelfs als de eerste teleurstelling plaats vindt die diep geraakt en gevoeld wordt, zien wij dat niet als teken aan de wand, maar als een kleine misstap van andere zijde (shit happens). Ik heb het dan niet over een afspraakje verzetten, maar de eerste grote ‘daad’ van diep verdriet die is gedaan.

Het is van groot belang om te blijven zien dat als er dingen gebeuren in je relatie die echt ‘pijn’ doen, je die gelijk halt toeroept. Ook wanneer het gevoel gaat overheersen dat je op de derde plaats komt te staan, na vrienden, feesten en eigen belang, is het mis. Zodra het gevoel de kop op steekt dat jij eigenlijk meer geeft dan je lief is om alles in goede banen te houden en om de lieve vrede te bewaren, ben je bezig jezelf te verliezen en je maakt jezelf wijs dat dit er gewoon bij hoort. Het ‘wegcijfer-proces’ is dan in gang gezet en neemt steeds grotere vormen aan.

Dat is omdat je angst hebt te verliezen, dus alles wordt uit de kast gehaald om te behouden wat je hebt en je ziet totaal niet meer wat het je kost. Op al je geven naar de andere kant, wordt een verwachting geplaatst, die mondjesmaat bevredigd zal worden en je gevoel zakt dieper en dieper weg, in de hoop dat als je meer geeft, het gezien en beantwoord zal worden.

Wat jezelf niet ziet is dat je gedrag veranderd, dat dus wel opgemerkt wordt door je partner (de nemer). Je status van ‘liefste lieveling’ veranderd in ‘vervelende zeikerd’ die niets meer kan hebben of op alle slakken zout legt. De nemer wordt aan banden gelegd en dat is wel het laatste wat hij wil. Het ‘geef-aspect’ van de nemer is nu eenmaal niet zo groot als van de gever, alhoewel de gever wel meer terug verwacht dan wat zij krijgt en als een pitbull zich vastbijt in wat er terug gegeven moet worden.

De ‘behoefte’ zal voorzien moeten worden, alle liefde beantwoord. En een lange lijdensweg volgt voor de gever. Angst voor verlies, gebrek aan zelfvertrouwen, wanhoop, laat je dingen doen waarvan je achteraf zal zeggen: Hoe heb ik dat toch kunnen doen? Hoe heb ik het zover kunnen laten komen? Maar omdat hij de invulling was voor en van je leven en je denkt dat je leven ‘leeg’ zal zijn zonder hem, is dat de drijfveer die je brengt tot aan waar je helemaal niet wezen wil of zijn. Pas als de nemer de druk niet meer kan houden, dan komt er een einde, in gang gezet door de nemer (in sommige gevallen ziet de gever het licht).

Je ‘liefde’ wordt niet meer gezien als liefde, maar meer als een last waaronder ze gebukt gaat. Een belemmering in hun doen en laten. Als dit het ritme van de relatie wordt is het de hoogste tijd om voor jezelf aan de rem te trekken. Tracht te zien dat de ‘doorn’ die in je zij zit, alleen door jou eruit gehaald kan worden. En als je dat doet, je wereld niet op zal houden met draaien. Maar het is juist DAT idee wat iedereen heeft en dat je daarom zoveel kan ‘incasseren’ totdat het niet meer te dragen valt, ook voor de nemer niet. We worden medeschuldige aan onze pijn die we oplopen, omdat we heel lang toelaten om bedolven te worden onder de behandeling en gedrag van de nemer EN van onszelf. We zien het wel, maar willen het in een hoop gevallen niet zien. Gewenning, gemakzucht, patroon, zijn ook ingrediënten die ons op de been houden.

Het moraal van dit verhaal is, dat niet een relatie ten koste mag gaan van jezelf en dat als pink, pink, pink is opgetrokken en je ziet en voelt dat dit het eigenlijk niet is zoals je verwacht had en je voelt je op alle wijze tekort gedaan, je de stekker er zo snel mogelijk moet uittrekken. Ondanks de pijn die je zal voelen. I know ..easier said than done, maar liefde moet een bron van vreugde zijn en niet van pijn. Vergeet dat niet. Het geven en nemen behoort in gelijke porties verdeeld te worden, zonder dat de een of ander daar onder lijd en als jij dit ondergaat of voelt, is dat het teken aan de wand, to move on en ligt er duidelijk beter in het verschiet, al wordt dat op dat moment in zijn geheel niet gezien.

Het waarom en waarvoor zijn de vragen waarmee wij ons belasten en antwoorden krijgen we niet, althans niet de antwoorden die we willen horen. Daarom is ondervinding ook de beste leermeester en die zorgt ervoor dat we na een poosje weer overeind kunnen krabbelen en de zon weer kunnen zien schijnen. We hebben onszelf weer een beetje beter leren kennen en nemen dat mee naar de volgende, met in ons achterhoofd dat bepaalde dingen je nooit meer zal gebeuren. Je hebt geleerd …The Hard Way, maar toch als de roze wolk weer opduikt……

Maya