Home » Columns » De vrouw van 2006 van Chup-Toe naar Me too

De vrouw van 2006 van Chup-Toe naar Me too

Categorie: Columns

Spreken is zilver, zwijgen is goud! Iedereen kent dit gezegde en toch heb ik er ergens een klein probleempje mee. Het geeft mij namelijk een heel dubbel gevoel. Aan de ene kant ben ik ervan overtuigd dat iedereen, die zijn mond dichthoudt eigenlijk niets fouts zegt. Aan de andere kant ben ik ervan overtuigd, dat de zwijger zichzelf ernstig tekort doet. In het hierop volgende zal de Hindoestaanse culturele voorkeur kort en veralgemeniseerd worden weergegeven.

Onze Nanie (moeder van me moeder) zei: Chup toe, ja apan kamra me (vrij vertaald: stil zijn en ga naar je kamer), sab kuch sehna, kuch bhi na kehna(in stilte alles verdragen en geen weerwoord hebben) of moeh chalawe (weerwoord bieden). Moeh chalawe wordt nog steeds als respectloos ervaren en niet dus geaccepteerd. De gedachte die aan deze stellingen ten grondslag ligt, is de harmonie te bewaren. Wanneer 1 van de partijen zwijgt, kan er geen botsing ontstaan. Anno 2006 sluimert deze culturele voorkeur nog steeds onder de Hindoestaanse mensen. Al wordt zij niet zo vaak meer openlijk gepredikt. Je komt het toch op verschillende momenten in het leven van een vrouw tegen. In de opvoeding van de dochter door de ouders zelf. Je wordt als meisje verwacht lief en zorgzaam te zijn. Vooral niet scherp uit de hoek te komen.

Bij het zoeken naar een schoondochter prefereren veel schoonouders deze modeldames. Ze zoeken een Gaay (een dame met alle warme eigenschappen die de heilige koe in de Hindoe cultuur vertegenwoordigd, waarvan stil zijn er 1 van is) een Lakshmie (Godin van o.a. harmonie en weelde). Ook als je kijkt naar de geschriften worden bijvoorbeeld Sri Sita-Ma en Lakshmi ma om onder andere hun stilzwijgen en verdragingen geprezen. De dames die aan dit profiel voldoen passen ook geheel binnen de Hindoestaanse gemeenschap en worden eerder geaccepteerd, maar vooral gerespecteerd.

Het is een kunst om een godin te zijn. Doch erken ik mijn beperkingen en probeer mens te zijn. Je bent als mens op aarde gekomen, dat is voldoende verantwoordelijkheid. Elk mens heeft ruimte nodig voor zijn emoties, gedachten, wensen, ontwikkeling en identiteit. Het zijn juist deze elementen die het verschil maken. Zij vertellen je dat je uniek bent en wat jou bijzonder maakt. Bij negeren of onderdrukken kunnen er een aantal verschijnselen voordoen met elk zijn of haar ziekte beeld (waar ik hier niet op inga). De twee meest herkenbare zal ik bespreken.

Puur omdat ze niet erkend of uitgesproken worden, kent niemand deze basisprincipes. Als niemand ze kent, zal ook niemand de moeite doen om ze te realiseren. Onder niemand versta ik de omgeving van-, maar ook de persoon om wie het gaat zelf. Feit is nu eenmaal, dat wie zichzelf steeds wegcijfert voor een ander op een gegeven moment zichzelf niet kent. Wie zichzelf niet kent kan ook niet weten wat die wil en nodig heeft. Als je niet weet wat je wilt, kun je het ook niet kenbaar maken. Als je niet kenbaar kan maken wat je wilt en wat je nodig hebt, wat is dan je identiteit? Hoe weet je dan wat jou gelukkig maakt en hoe kun je het dan realiseren? Je vervalt in een zogenaamde negatieve spiraal.

Nog een gevaar van niet op tijd je gevoelens, wensen en gedachten kenbaar maken is dat het niet vervuld worden ervan de nodige irritaties met zich meebrengt. Deze irritaties kunnen de bekende druppel in de emmer vormen. Waarbij je escalaties niet weg kan denken/ vergeten. Met alle daarop volgende gevolgen van dien.

Constructieve open communicatie op zijn tijd is dus een essentiele schakel in een harmonieuze en gelukkiger omgang met jezelf en met je naasten. Het belang van communicatie is hiervoor uiteengezet. Echter zoals het merendeel van onze opvoeding met zich meebrengt zullen we zeer waarschijnlijk ons afvragen: Hoe communiceer ik zo, dat ik niemand kwets? Het voldoen aan dit vereiste, is wederom een goddelijke opgave. Veel mensen zullen namelijk in de eerste fase dat u communiceert verbaasd raken. Sommige mensen zullen heel blij zijn en u stimuleren. Weer andere mensen zullen boos worden. De veranderende ik, zal ook een veranderende omgeving met zich meebrengen. Bovendien is het een lastig in de praktijk te brengen kunde. Het zal dus zeker in het begin gepaard gaan met vallen en opstaan.

Communiceren is inderdaad niet gevolgloos. Maar het brengt u wel dichter bij uzelf en uw geluk, omdat u dan uw aandacht erop richt. Deepak Chopra geeft namelijk heel terecht aan: “U bent waar uw aandacht u brengt, u bent namelijk uw aandacht”. Het geeft je de mogelijkheid om op een vreedzame manier op te komen voor jezelf. Een ieder die constructief wil communiceren en dit risico aanvaardt zal vanuit dit principe beloond worden. Ik denk dat de vraag dan zou moeten zijn:

Hoe communiceer ik zodanig dat ik balanceer tussen eigenwaarde en waarde van de ander, zelfacceptatie en acceptatie van de ander, zelfrespect en respect voor de ander?

Het antwoord op deze vraag is voor iedereen anders. Toch zal het aan een aantal basis voorwaarden dienen te voldoen:

1. Weet wat je wilt en hoe graag je het wilt. In hoeverre kun je vragen wat je wilt zonder waarde, acceptatie en respect van een ander aan te tasten?

2. Blijf onder alle omstandigheden kalm. Boos worden of je stem verheffen betekend, dat je machteloos staat. Het betekent ook onzekerheid. Het is een teken van zwakte. Voel je het opkomen, vraag een time-out. Overdenk waar het vandaan komt en ga weer constructief op korte termijn het gesprek aan.

3. Probeer te achterhalen wat de betekenis van basiswaarden als normen, fatsoen, waardering, acceptatie en respect voor de ander inhoudt. Wanneer deze waarden voor de ander ongeveer hetzelfde voor jou zijn als voor de ander, zal de communicatie soepeler verlopen. Liggen ze te ver uit elkaar, dan is een goede communicatie vrijwel onmogelijk. Het gezegde: spreken is zilver, zwijgen is goud gaat in volle teugen op! Mocht dit zich voordoen, besteed u er dan aandacht aan in hoeverre u zich hier gelukkig in kunt voelen. Trek uw conclusies, doe er iets mee en sta achter uw beslissing. Wellicht is er een alternatief mogelijk?

4. Communicatie over je wensen met de verwachting, dat eraan wordt voldaan is vergelijkbaar met een onderhandeling. Je wilt wat, dus zul je wisselgeld moeten hebben. De kunst is balans te vinden tussen je eigen wensen en de wensen van de ander. Om te kunnen balanceren is zelfkennis een vereiste. Want wie zichzelf kent, weet ook hoeveel ruimte diegene nodig heeft om gelukkig te zijn.

Waar de gezegde “Spreken is zilver, zwijgen is goud” anno 2006 nog steeds waarde heeft, pleit ik ervoor om te spreken. Ik pleit ervoor uit te spreken wat je wenst en wel op de juiste manier. Hoewel we altijd spreken over de juiste manier, bestaat die niet echt. De mate waarin communicatie succesvol verloopt, is altijd afhankelijk van tijd, plaats en omstandigheden. Het enige waar u aan kunt voldoen is balanceren in waardering, acceptatie en respect voor zowel u zelf als voor de ander. Het aller belangrijkste is te weten wat u wilt en daarin te balanceren in wat een ander wil.

Nandini