Home » Liefde & Relatie » Genoeg gezegd, genoeg gebeurd

Genoeg gezegd, genoeg gebeurd

Categorie: Liefde & Relatie

Als jongen zijnde heb je het niet makkelijk, tussen al het vrouwelijk schoon dat er rondloopt. In de bus, tram, trein overal waar je kijkt zie je ze wel. Je kijkt ernaar en vraagt je af het van binnen ook ‘snor’ zit. Dat weet je pas als je met haar gaat praten, socialize etc. Ik nam de proef op de som. Aangetrokken door haar schoonheid, maande ik me op een rode loper, die mij tot de weg van haar hart zou leiden. Haar walk was niet robuust, noch overladen met zelfvertrouwen, meer een speelse loop. Ze was klein, net als veel Hindustaanse meisjes. Haar stijl was flamborissant. Gekleed als een lady, ging ze door het leven als een wild girl. Althans zo leek het. Ik liep naar deze engel toe en uite me hart in de vorm van een mooi gedicht: ‘Roses are red, Violets are blue, but when I go to the toilet, I will think of you’. Op een klap voorbereid, keek ze me met de ‘whatever look’ aan. Zo, ik heb honger man, ga je mee broodje voor me kopen? Nu had ik niets meer te verliezen. Tot me verbazing antwoordde ze ja.

Ze wilde naar de Kiosk (om er snel van af te zijn, denk ik). De broodjes van de Kiosk zijn niet lekker man. Ik kreeg me zin, het werd rustig een broodje eten. Ik bestelde 2 gezonde broodjes en 2 thee. Ze zag er niet alleen uit als een dame, ze at ook als een dame. Kleine hapjes, kleine slokjes af en toe met een servetje de kruimels afvegen. Het enige nare, was dat ze de hele tijd naar de w.c. ging. Toen ze 2 keer naar de wc. was gegaan, besloot ik om ook maar om te kijken wat daar zo bijzonder is. Vanzelfsprekend dacht ik ook aan haar, maar dat heb ik voor me gelaten.

De sfeer was perfect; rustige muziek, kaarsjes en weinig drukte. Het werd nog beter, want uiteindelijk wist ik een gesprek te starten. Ze was net als ik, waar we ook over praatte het kwam spontaan. Bhakti, film, muziek, studie noem het maar op. Elke keer als ze lachte, zag ik haar ogen fonkelen. Ze leek het koud te hebben en ik gaf haar de kaars, om der zelf te verwarmen. Terwijl ik 1 hand op die kaars had en een andere regelde (andere tafeltje) pakte ze met beide handen de kaars en me hand vast. Ik voelde een tinteling en trok me hand terug. Impulsief trok ze haar hand net als ik, terug. Impulsief moest ze weer naar het toilet.

Toen het donker werd, besloten we er maar een eind aan te breien. We besloten ook om contact te houden en wisselden MSN uit. Ik merkte dat ik steeds vaker op MSN kwam, dat ik steeds langer op MSN was. Waarover we ook gingen chatten, het duurde lang. Op een gegeven moment had ik der zoveel verteld, dat ze wist hoe me agenda er uit zag. Zo ging het door, eerst via MSN later via de telefoon. Soms spraken we af op haar school af en zaten we uren in de kantine.. Totdat het moment suprème kwam…;.

Voorstellen aan de ouders. Omdat ik weet dat me ouders vrij nuchter zijn en ook dat ze, als ik een meisje mee naar huis neem, ze meteen een interview afnemen, deed zij het eerst. ‘Wat, is hij pas 22 (zij 25)’. Hij is nog niet afgestudeerd, hoe gaat hij je onderhouden? De typische (Hindoestaanse) vader reactie. Als semi volwassenen, besefte we dat onze ouders, ouders zijn. Met tranen in de ogen namen we afscheid.

Dit gebeurde, voor me gevoel, wel 100 keer. We namen afscheid en spraken elkaar na een paar dagen, of hooguit een week weer. Verjaardagen, Valentijnsdag, we miste niets. Toch gebeurde het elke keer weer, dat we voelde dat het afscheid naderde. Toen op een koude februari dag spraken we elkaar weer. We wisten het allebei. Er was genoeg gezegd, genoeg gebeurd zonder cliché, namen we afscheid…. voor eens en voor altijd.

Devavratha