Home » Columns » De Taal der Liefde

De Taal der Liefde

Categorie: Columns

Nederlandse magistraten en beleidsmakers realiseren zich half niet dat hun beleid en aanpak ten aanzien van het integratievraagstuk van allochtonen in Nederland op termijn zou kunnen resulteren in een driedeling van de samenleving. Het is te opvallend hoe de angstfactor ertoe heeft kunnen bijdragen dat bepaalde groepen helemaal worden omarmd terwijl de tijd voor de rest ogenschijnlijk ergens in de jaren zeventig stil is blijven staan.

Kennelijk bestaat er binnen het discriminatoire patroon van Nederland zo iets als een subdiscriminatie, inhoudende dat bepaalde etnische groepen in Nederland om allerlei moverende redenen op een andere manier worden bejegend, dan de etnische groepen die met geweld, opruiend en agressief gedrag, zelfs met terreur hun plekje hebben weten op te eisen in de samenleving. Opmerkelijk is dat deze laatste categorie met een zekere omzichtigheid wordt benaderd en aangesproken.

Het verschil zit ‘m in de veroordeling en de benaderingswijze van etnische groepen. Enkele voorbeelden:

Na de moord op Theo van Gogh door een Marokkaan werd er door hooggeplaatste politici meer dan eens benadrukt niet de gehele Marokkaanse bevolkingsgroep te veroordelen en te stigmatiseren. Tijdens een ontmantelingoperatie door het speciale bijstandsteam in een woonwijk in Den Haag, alwaar zich van terrorisme verdachte personen van Marokkaanse afkomst in een pand zouden ophouden, onderstreepte de Minister President in diens lijmerige omhaal van woorden dat het niet verstandig is door deze gebeurtenis, de gehele Marokkaanse gemeenschap in Nederland er verantwoordelijk voor te houden.

Woonwijken die door driftige en giftige Marokkaanse lui onveilig worden gehouden voor zowel autochtone als allochtone medebewoners, krijgen in vergelijking met bijvoorbeeld de Bijlmermeer of wijken alwaar overwegend Zuid .–Molukkers vreedzaam met elkaar wonen, lang niet zo’n slechte reputatie als de Marokkaanse buurten. Hun misdraging leidt zelfs tot enige royale honorering van de zogeheten Marokkaanse buurtvaders, waarvan enkelen gelauwerd werden met een “ buurt .– nobelprijs voor de vrede “

De Bijlmermeer die ooit berucht werd met haar hoge concentratie Surinamers, haalde zich de toorn en afschuw van nagenoeg de hele Nederlandse bevolking op haar nek, met uitzondering van de cabarettier Paul van Vliet die over de onafhankelijkheid van de Bijlmermeer sprak. Toen een Turkse school te Uden als vergeldingsactie in brand werd gestoken, snelde de Minister President er persoonlijk naar toe om zijn medeleven te betuigen en de daad krachtig te veroordelen. Bij de Molukkers werden molestaties, pesterijen, intimidaties etc. tegen hen afgedaan als: Eigen Schuld Dikke Bult. Surinamers zijn ondanks hun oceaangelijke “ge-oewwij “ dusdanig monddood gemaakt dat het lijkt alsof velen van hen massaal de laatste SLM vlucht, voordat deze luchtvaartmaatschappij definitief veranderde in een papierenluchtvaartmaatschappij, hebben gepakt.

Nederlanders zijn in hun arbitraire reactie, welke veel weg heeft van de epilepsie bij een autistisch kind, ongebreidelde gladakkers. Toen Ruud Gullit zich een aantal jaren terug, distantieerde van diens deelname aan een prestigieuze voetbalwedstrijd, werd zijn terug-trekking door fluimende criticasters al gauw in verband gebracht met diens Surinaamse, zelfs Negroà¯de komaf. Hetzelfde overkwam de marathonloopster, Nelly Koopmans, eveneens van Surinaamse afkomst. Als de rapper Ali B. een Surinamer was, desnoods van de derde generatie, zou Beatrix hem nooit in het openbaar hebben omhelsd en geknuffeld, maar zou hij in verband worden gebracht met zijn terroristische culturele achtergrond waar een lid van het koningshuis zich niet aan zal bevlekken. Zo zie je dat een beetje terreur averechts kan werken terwijl een structureel geweldsaanbod veel aanzien en roem met zich mee kan brengen.

Rabin Gangadin