Home » Columns » Voor de Dames 2

Voor de Dames 2

Categorie: Columns

Ik zat op me bed bijna tegen het plafond aan van de zenuwen. Ik probeerde te lezen maar alle letters leken maar 1 woord te vormen, zijn naam! Dus ik legde het boek weg. Het was al laat en ik had nog niets van hem gehoord. Waarom doen wij vrouwen onszelf dit aan. Waarom creëren wij zulke situaties waarin wij altijd diegene zijn die zielig op ons kamertje zitten te wachten tot hij belt. Ik was het zat en besloot om naar beneden te gaan en thee te gaan zetten. Toen hoorde ik een piep, me telefoon ging!

Ik struikelde over mijn tas, viel op het bed en zocht naar me telefoon alsof me leven ervan afhing. Nu kan ik erom lachen maar ook huilen. Ik drukte op het groene knopje en luisterde…het was zijn stem. Hij zei: “ Hoi, hoe gaat het met je? “ Ik wilde schreeuwen, schelden en tekeer gaan, waarom had hij me zo lang laten wachten? Maar bij het horen van zijn stem was al mijn woede en frustratie natuurlijk verdwenen.

Ik vroeg hem hoe het met hem ging en we hielden een bla bla bla gesprek, toen vroeg ik hem of hij me smsje had gekregen. Waarop het ineens stil werd aan de andere kant. Ik kreeg het benauwd en me hart begon als een gek te kloppen. Ik wist wat er te wachten stond, noem het vrouwelijke intuà¯tie, noem het wat je wilt, maar ik wist hoe laat het was. Hij zei “ja, ik heb het gekregen.” en toen was het stil, hij was stil en ik ook, was dat het? Heb ik me daarom zo klote gevoeld de hele dag? Was dat alles? Ik zuchtte diep, zo diep dat ik zeker wist dat hij me frustratie zou horen. Dus toen hij niets meer zei, vroeg ik het maar: “ Heb je erover nagedacht? .” Dat was het laatste wat ik hem heb gezegd, want daarna was hij diegene die begon te praten.

Het was een niet samenhangend geheel van excuses en ongemak. Ik kon het niet meer aanhoren. Ik besefte dat ik het alleen maar erger maakte door de hele tijd alleen maar “uhuh.” te zeggen. Wat ik meestal doe wanneer ik erg boos word, maar het niet wil laten merken. Ik wist eigenlijk niet wat ik moest zeggen, wat niet vaak voorkomt bij mij. Hij was klaar met zijn verhaal en ik moest iets zeggen, maar wat?!! Snel in mijn gedachten ging ik over zijn woorden heen en probeerde te begrijpen wat hij nou precies bedoelde. Ik snapte er niets van, volgens mij snapte hij het zelf ook niet.

Het was in ieder geval duidelijk dat de vraag van samen of alleen was beantwoord. Het antwoord was alleen. Voor hem en voor mij. Toen ik dat besefte wist ik niet hoe snel ik moest ophangen, ik zei vluchtig dat ik het wel begreep en wenste hem veel succes en een fijne avond verder. Net alsof ik een klant van het kantoor waar ik werk te woord had gestaan. Ik voelde me steeds kleiner worden. Ik hing daarom na een zielige zucht weer snel op. Ik liet me vallen op me bed. Heb volgens mij wel een traantje gelaten, maar voelde me zeer snel ook weer opgelucht.

Later toen ik na heel veel koppen thee en anderhalf pak chocoladekoekjes weer in bed lag, voelde ik me toch niet zo rot als ik had gedacht. Behalve dan het misselijke gevoel in me maag van de vele koekjes voelde ik me opgelucht. Raar hé! Ik lag te denken wat er zou gebeuren als hij toch “ja.” had geantwoord. Dan zou ik me hele leven lang met hem moeten doorbrengen. Waarschijnlijk zou ik me dan gaan ergeren aan zijn manier waarop hij mijn naam zegt, ik heb geen moeilijke naam, maar toch speelt hij het klaar om het elke keer weer verkeerd te zeggen. Waarschijnlijk zou ik me er ook aan ergeren dat hij me nooit laat uitpraten en altijd iets te vertellen heeft. Ook vind ik zijn stopwoordje “dus dat.” walgelijk! Dus na dit allemaal opgesomd te hebben in mijn hoofd, kwam ik tot de conclusie dat hij eigenlijk toch niet zo leuk is als ik had gedacht. Dus met een lach op me gezicht ging ik slapen en droomde over John Abraham…..dus dat (!)

Katarina

Lees ook: Voor de dames