Sneijder nummer tien onwaardig

Af en toe lijkt het erop dat er niet één, maar honderd voetbalwerelden bestaan. En dat ik – tot overmaat van ramp – in de verkeerde wereld leef waardoor mijn mening anders is dan die van anderen. Op zich is dat geen probleem en kan dat best aangezien dé waarheid in voetballand vaak niet bestaat en perceptie juist wel. Maar wanneer de zogenaamde kenners pertinent een andere mening toebedeeld zijn vraag ik me toch soms af of ik me niet daadwerkelijk in een surrealistische wereld bevind. Zeker wanneer het gaat om ene Wesley Sneijder.

Want waar de meeste mensen dit jongetje een fenomeen vinden, vind ik het nog maar een middelmatige voetballer. Mensen die mij kennen of zo af en toe een column van mij lezen weten dat vast wel, zodat ik er niet van verdacht kan worden dat ik nu achter de opportunistische media aanhol of dat ik er een ‘korte termijn mening’ op na hou door deze te baseren op een enkel incident. Ik heb eens geschreven dat ik het nog niet helemaal gezien heb bij hem (in ‘Sollicitatie naar assistent-bondscoach’) en daar sta ik nog steeds achter.

Hij kan wel leuk trappen met twee benen en speelt graag naar voren door de diepte te zoeken, maar daar is dan toch ook alles mee gezegd? Vooralsnog heeft hij het fysiek van een volwassen peuter – in voetballend context – en is het een nutteloze kracht bij balverlies, omdat hij geen balveroveraar is en daardoor te vaak een verdedigende overtreding begaat.

Kortom, ik vind het een incomplete middenvelder. Zeker wanneer het gaat om de positie van midmid in een elftal. Bij Ajax zou hij het nog wel aankunnen in de wedstrijden tegen Den Bosch of De Graafschaap, maar op het allerhoogste niveau voorlopig niet. Laat staan in het nationale elftal. Het creëren van een vrije rol voor de centrale middenvelder is prima en gedurfd, maar laat dat dan wel alsjeblieft zijn voor een voetballer die het al een beetje laten zien heeft in een reeks van grote wedstrijden.

Velen zullen mij vast verwijzen naar de beruchte thuiswedstrijd tegen de Schotten toen zogenaamd de nieuwe leider was opgestaan. Met een zuiver afstandsschot voorafgaand door een aardige lichaamsbeweging zorgde Sneijder voor de verlossende 1-0. Vervolgens stond hij aan de basis van drie andere doelpunten die gescoord werden uit een vrije trap en twee corners. Afstandschoten zijn inderdaad zijn specialiteit, maar men moet nu niet gaan doen alsof de doelpunten van Ooijer, De Boer en Van Nistelrooij dankzij meneer Sneijder tot stand zijn gekomen en niet door een combinatie van goed kop- en afmaakwerk en amateuristisch verdedigen. Als iemand het alleenrecht krijgt om vrije trappen en corners te mogen nemen, kan dat automatisch een assist opleveren waaruit gescoord wordt.

Toch is een gewaardeerde kenner als Johan Cruijff zeer lovend over Sneijder. En ook de huidige bondscoach Marco van Basten, niet bepaald een koekenbakker als voetballer, ziet het in hem zitten. Zo erg zelfs, dat het nationale elftal momenteel om Sneijder heen lijkt te zijn gebouwd, zodat anderen in dienst van hem moeten spelen om de gaten die hij achterlaat af te schermen. Het wachten is dan ook op een ploeg waarbij Sneijders directe tegenstander wél durft om over hem heen te gaan (in tegenstelling tot bij de Schotten en recentelijk bij de Finnen), zodat Oranje in grote problemen raakt omdat het middenveld overlopen wordt.

Ik vind het gevaarlijk om Sneijder belangrijker te maken dan hij is of kan zijn voor het Nederlands Elftal. Een alternatief in de vorm van Mark van Bommel ligt wat mij betreft meer voor de hand, omdat hij een completere en daardoor betere middenvelder is. Ook al is hij puur rechts en ook al heeft hij misschien een iets lagere handelingssnelheid, met Van Bommel op midmid zijn we gelijk van die onzinnige discussie af of Oranje met de punt naar voren of naar achteren moet spelen. De belangrijkste speler op het veld behoort zowel te kunnen aanvallen als te kunnen verdedigen. Zo iemand is pas de ‘tien’ waardig, in mijn wereld althans.

Mr Big