Nathak Kuch sheeshey djoot bolte he
Op 12 juli j.l. bezocht ik met enige hoge verwachting de ‘musical’ (lees nathak) Kuch sheeshey djoot bolte he. Gelijk bij binnenkomst ontwaarde ik het welbekende stilleven (zich stijfjes opgestelde dames, uitgedost in Hindoestaanse kledij om het instromend publiek te verwelkomen) getuigt van weinig originaliteit. Eenmaal in de zaal begon de voorstelling later dan gepland. Nadat 10 minuten verstreken waren werd er amateuristisch omgeroepen dat vele bezoekers waarschijnlijk vanwege het North Sea Jazz festival in de file zouden staan en of wij daar begrip voor wilden opbrengen. Erg vreemd dat de slechte organisatie de uitloop van de voorstelling aan de bezoekers gaf. De omroepster was overigens pas na haar derde poging te verstaan.
De nathak
Na 15 minuten, om precies te zijn klokslag 19.15 uur, begon eindelijk de voorstelling en wat mij direct opviel is dat de pasjes niet synchroon gingen ondanks het feit dat vrijwel alle nummers slechts 1 minuut duurden. Daarnaast was de choreografie erg eenvoudig. Te bedenken dat er al ruim anderhalf gerepeteerd is geweest en de voorstelling uit hoofde van de kwaliteitsverbetering meerdere malen werd verplaatst Er was reeds Van te voren aangekondigd dat alle nummers in live zouden worden gespeeld. Het was daarom opvallend dat de muzikanten alleen tijdens de overgangen van de scènes een rol vervulden. De resterende tijd hadden zij slechts de functie van toeschouwers.
De eerste 25 minuten waren saai, langdradig en werden gevuld met alleen maar tekst. De dialogen waren achter in de zaal nauwelijks te. De acteurs die wel waren te verstaan wekten veel irritatie op met hun gekrijs. Pas na 25 minuten werd er gedanst op een nummer. Dit nummer werd niet live gespeeld zoals beloofd en ging weer niet synchroon. Het decor zag er armzalig uit en daar had ik me juist niet op verheugd. Er waren gedurende de show nauwelijks decorstukken te bekennen. De geweldige decorstukken die uit India zouden zijn gehaald ontbraken volledig.
Tussen de scènes door rende het team dat was aangesteld om het podium op- en af te bouwen heen en weer alsof hun leven er vanaf hing. Dit ging alsnog vrij moeizaam waardoor het publiek lang moest wachten tot de volgende scene zou gaan beginnen. Inmiddels was een mevrouw achter mij in slaap gevallen. De Nederlanders die in een paar rijen voor mij zaten probeerden de show diep zuchtend en met een geà¯rriteerde blik te volgen.
Het volgende nummer begon pas om 20.00 uur. De pasjes waren vreemd en oogden goedkoop. Sommige dansers hadden schoenen aan en andere dansers dansten op blote voeten wat goed paste bij het chaotische, ongeorganiseerde geheel. Ook de opstelling ontbrak waardoor het leek alsof iedereen maar wat deed en niet of onvoldoende had gerepeteerd. Aan het eind van de show zou blijken dat dit kenmerkend was voor de hele nathak.
Pas een uur later viel me op dat er doeken aan de zijkanten hingen, net zoals bij Bharati. Echter dienden ze bij deze nathak geen doel. Ze hingen daar maar gewoon, net als de twee rare pilaren vooraan die daar maar stonden in een mislukte poging het podium te vullen.
Het cliché liefdesverhaal tussen een hindoemeisje en een moslimjongen waar het eigenlijk om draaide begon pas ruim een uur na aanvang van de show. Sandhya vervulde hierin de hoofdrol van hindoemeisje met een 20 jaar jongere medespeler! Terwijl dit verhaal zich afspeelde werden ook bijzaken belicht. Hierdoor was het vaak onduidelijk waar de scènes plaatsvonden en wat de toegevoegde waarde was voor het hoofdverhaal. Op het huwelijk tussen de moslimjongen en het hindoemeisje werd er een Qawalli nummer gespeeld. Tijdens het nummer kwam er opeens een buikdanseres tevoorschijn. Dit past niet bij Qawalli en is bovendien een bewijs dat de scriptschrijfster haar huiswerk niet naar behoren heeft gedaan.
Na de pauze viel mij op dat de bezoekers om mij heen weg waren. Kennelijk vonden ze de eerste helft ook zo slaapverwekkend dat ze naar huis waren gegaan. Het vervolg van de show werd gevuld met nummers en verder op dezelfde manier als de eerste helft. De seksistische grappen die gedurende de show werden gemaakt waren niet geschikt voor kinderen waar het publiek vol mee zat.
Vijf uur, 2 bakjes Pringles en een Sultana later
Tot het einde van de voorstelling was het verhaal moeilijk te volgen. Er werd voornamelijk in het hindoestaans gesproken. Na de pauze waren er dan ook geen Nederlanders meer te bekennen in de zaal. De rode draad ontbrak, er werd teveel aandacht besteed aan bijzaken. De kostuums die de show een speciaal karakter zouden geven waren al bekend bij het publiek en voegden niks nieuws toe. Er stonden vaak maar zeven dansers op het podium en zelfs dan nog gingen de pasjes niet gelijk. De nummers waren saai en eentonig. Daarbij komt dat niet alle dansjes zelf waren bedacht maar soms zelfs gestolen uit de bekende Bollywoodfilms. Het meisje Coco en de waarzegger hebben in de 5 minuten, die zij elk op het toneel stonden, meer indruk gemaakt dan de hele vijf uur durende show. De enkele relatief gezien goede punten uit de show waren goedkope, mislukte kopieën van andere shows. Het slot was rommelig en op het eind, waar de hele cast te zien zou moeten zijn, zaten ook andere mensen op het podium ter opvulling. De nathak had 22.30 uur afgelopen moeten zijn maar liep met een uitloop van ruim twee uur pas kwart voor één af! De kwantiteit is overduidelijk ten koste gegaan van de KWALITEIT!
Tot slot
Ik had veel meer originaliteit verwacht na de grote promotiecampagne waarin hard werd geroepen dat ik beslist een entreebewijs moest kopen voor deze fantastische show. Fantastisch was deze zeker niet en al helemaal niet op het niveau waarop Sandhya Manniesing deze show neer wilde zetten. Opvallend was wel dat deze nathak erg veel kenmerken vertoont met het levensverhaal van Sandhya Manniesing. De nathak heeft mijn hoge verwachtingen niet waar kunnen maken. Deze show is absoluut niet geschikt voor kinderen en niet voor Nederlanders. Door te promoten alsof dit een musical zou zijn van Nederlandse bodem heeft Sandhya Manniesing een volkomen verkeerd beeld gecreëerd. Het bezoek aan deze nathak was een absolute kwelling, niet voor herhaling vatbaar en aan iedereen af te raden.
Anima Aarti
Ben het helemaal eens met deze recensie. Ik was er zelf ook bij op 12/7 en alles wat hier beschreven is is gewoon waar. Zelf vond ik dat bepaalde scenes echt NERGENS op sloegen, deze hadden helemaal niets te maken met de inhoud van het verhaal. Zelfs de inhoud was slapjes, daar had wat meer aandacht aan besteedt mogen worden.
Anima, niet alle nathak’s zijn heel slecht hoor. Eind vorig jaar en begin dit jaar heb ik hele goede, met inhoud, natak’s gezien en die waren fantastisch!
zo slecht kan het niet zijn
weet je ik vind dat jullie eens een keer moeten ophouden met onze hindoestanen de grond in te boren. Ik bedoel ze doen het toch voor ons, dat wij in deze westerse samenleving toch nog iets van onszelf kunnen zien. Maar in plaats van het te waarderen zijn jullie het stuk alleen maar aan het bekritiseren. Ik krijg ook een raar smaakje, van de schrijfster, van in mijn mond daar bedoel ik mee er zijn zoveel nathaks geweest nooit ergens een ophef over gelezen en bij dit stuk. Heb je misschien een vete met de schrijfster van het stuk. Is het misschien een stukje jaloezie, dat zij het wel bereikt heeft, wat jij misschien had willen doen.
Ik weet het niet, maar een ieder veel succes
GKP is fluitzooi!
:-*
Ben het helemaal eens met Demi, Verhaal was idd niet bijzonder te noemen. Te veel bijzaken waardoor je pas na een paar uur achter kwam waar het daadwerkelijk om ging. Opgevoerde liederen waren eenvoudig en rommelig, terwijl het hier om een dansschool gaat. Kostuums waren wel mooi maar de opvoering duurde veels te lang, dialogen waren slap, geheel niet interressant.
hahahahaha…dat had ik kunnen weten! als je hun ‘shows’ al ziet, dan weet je genoeg over hoe een ‘nathak’ van gkp zal zijn.
Ik had mij zo verheugd op mijn avondje uit en had mijn vriendinnen overgehaald om een leuke musical te gaan kijken. Ik kreeg er na een half uur al spijt van dat ik mijn vriendinnen had meegesleept.
Raar dat er ook bekende mensen hebben meegedaan aan een stuk dat op vele fronten rammelde. Heeft men elkaar dan niet aangekeken en gezegd:” Dit is niet verantwoord, zo gaan we de hindoenstaanse geloofwaardigheid aantasten”. Zeer treurig.
Ten eerste is de naam van dit toneel/musical al verkeerd gespelt. En GKP heeft nooit echt iets boeiend, ze hebben te veel leerlingen.