Love to see you cry..


Hoezo ben je down?wat is er dan? Ik voel me de laatste tijd een beetje depri..alsof ik iets mis.. Maar wat mis je dan? Ik weet het niet.. iets. Hij keek me aan en ik zag tranen in zijn ogen. Het was alsof mijn hart brak. Ik voelde me geschokt, verdrietig en kwaad tegelijk. Ik wist niet hoe ik moest kijken. Ik wilde niet dat hij iets aan me zag. Hij kan mijn gezicht lezen als een boek. Ik was kwaad omdat hij degene moet zijn die altijd sterk is. Dat is de basis van onze vriendschap. Ik ben degene die hem nodig heeft. Hij moet sterk zijn voor mij. Ik heb hem nodig. Ik weet dat dit heel egoistisch is, maar dit is de fundering van onze vriendschap.

Waarom doet hij zo?!!! Ik wilde schreeuwen dat hij moest ophouden. Ik wist niet wat ik moest doen. Waarom is het zo dat je van sommige mensen het zo gewend bent dat ze sterk zijn dat als ze de kleinste zwakheid vertonen het lijkt alsof de wereld gaat stoppen met draaien. Ik probeerde erachter te komen wat hij bedoelde. Het moest voor mij niet zo moeilijk zijn om erachter te komen, want we zijn al 5 jaar vrienden. Ik ken hem, hij kent mij.

Ja, hij kent mij. hij weet alles van me, ook de dingen die ik hem nog nooit heb verteld weet hij, ik weet niet hoe maar hij weet ze. Op het moment dat ik klaar ben om ze tegen hem te vertellen, reageert hij zonder enige verbazing en kijkt me aan alsof ik hem zijn eigen geheimen vertel. Hij is mijn beste vriend, ook al spreek ik hem maanden niet, hij weet dat ik aan hem denk en hij denkt aan mij. In het begin was het moeilijk voor mij om een man als mijn beste vriend te hebben. Ik heb vaak gedacht dat ik verliefd was op hem. Ik ben ook verliefd op hem. Maar niet de wijze waarop anderen verliefd zijn. Ik ben verliefd op onze vriendschap omdat het puur is. Ik weet dat hij ook gevoelens heeft voor mij. Ik weet dat hij van mij houdt.

Hij plukte een sprietje gras en ik hoorde een vogel wegvliegen. Hij keek naar het sprietje en rook eraan. Hij deed zijn ogen dicht en ik zag een traan wegglippen. Hij deed alsof ik het niet had gezien. De traan rolde over zijn wang naar de boord van zijn helblauwe overhemd. Die kleur staat hem geweldig. Altijd als ik me ogen dichtdoe en aan hem denk dan zie ik hem in dat overhemd. Ik vroeg hem wat hij dacht te missen in zijn leven. Hij zei dat hij het niet precies wist, maar dat hij wel wist dat er iets moest veranderen. Ik vroeg hem of hij gelukkig was en hij antwoordde daar ‘nee’ op. Die ‘nee’ maakte mij onrustig. Ik wilde weten waar die ‘een’ vandaan kwam. Ik vroeg of er iets specifieks was gebeurd waardoor hij nu dacht dat hij ongelukkig was. Hij zei dat hij niet ongelukkig was, maar ook niet gelukkig.

Ik snapte er niets van. Wat moest ik nou doen? Hij heeft mij altijd geholpen met zijn wijze woorden en zijn lach. Ik moest iets doen, maar wat? Ik vroeg of het iets met zijn ouders te maken had. Toen ik het woord ouders zei zag ik zijn wenkbrauw wegtrekken. Toen wist ik hoe laat het was. Het had met zijn ouders te maken. Ik praat nooit met hem over zijn ouders, simpelweg omdat hij er toch nooit iets over kwijt wil en ik hem niet wil dwingen om mij iets te vertellen. Ik vroeg of hij erover wilde praten, maar volgens hem was er niets om over te praten.

VriendschapIk maakte me ontzettend zorgen. Ik zat tegenover hem en probeerde in zijn ogen te zien wat er aan de hand was. Ogen liegen nooit. Maar het was alsof er een waas in zijn ogen lag, een waas van verdriet. Hij lachte naar me met een lach die mijn hart brak. Ik wilde niet pushen. Ik wilde niet zeuren. Ik wilde niet koppig zijn. Ik wilde alleen weten wat er aan de hand was. Als ik dat wist dan kon ik iets doen. Opeens stond hij op. Hij draaide zich naar me toe en keek neer op mij. Ik zat daar en keek omhoog met vragende ogen en voelde me klein en hulpeloos. Hij zag het verdriet in mijn ogen en op dat moment gebeurde er iets raars. Zijn verdriet verdween als sneeuw voor de zon. Zijn ogen begonnen weer te lachen en hij gaf mij zijn hand. Ik accepteerde zijn hand en hij trok me omhoog met zijn kracht.

Ik kwam even heel dicht bij hem en het was alsof ik even voor een seconde in zijn hart kon kijken. Ik zag dat hij op dat moment had besloten dat we meer waren dan vrienden. Hij keek me aan en zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Wat ik natuurlijk toch heb gedaan.

Dat moment is jaren geleden geweest, vanaf toen ben ik nooit meer zo dicht bij hem geweest. Het voelen van zijn verdriet was zo angstaanjagend. Ik weet dat hij het niet aankon om mij zo te zien, daarom heeft hij zijn verdriet verborgen. Diep ergens in zijn hart, leeft zijn verdriet. Ik zie het aan zijn lach, ik merk het aan zijn woorden, ik voel het als hij zijn hand in de mijne legt. Toch weet ik ook dat het hem goed deed om te zien dat ik verdriet had om hem, dat gaf hem de bevestiging die hij nodig had. Hij had het nodig om tranen in mijn ogen te zien, tranen die vanuit mijn hart kwamen voor hem.

Dit is de diepste vriendschap die ik ooit heb meegemaakt. Dit is de puurste liefde die ik ooit zal meemaken. Hij is nu ver weg. Hij heeft me niet verlaten. Hij blijft bij mij. Mijn beste vriend.

Katarina

Reacties
  1. Reply
    Gast
    mei 6, 2006 om 6:33 pm

    🙂

  2. Reply
    Gast
    mei 6, 2006 om 8:48 pm

    Haiiiiii!! :grin
    Leuk verhaal :grin
    Samen gelezen h

  3. Reply
    Gast
    mei 8, 2006 om 5:05 pm
    Chaand

    Klinkt als of jullie voor elkaar zijng geschapen. Wat klinkte niet?

  4. Reply
    Gast
    mei 9, 2006 om 1:25 am
    Tomboy

    Je moet met hem trouwen denk ik. :grin

  5. Reply
    Gast
    mei 11, 2006 om 12:32 am
    Ik herken

    😉

  6. Reply
    Gast
    mei 29, 2006 om 3:18 am
    Mooi hoor

    Zowel de inhoud als de manier van schrijven.

  7. Reply
    Gast
    juni 10, 2006 om 4:03 pm

    ik begrijp je verhaal niet

  8. Reply
    Gast
    juni 12, 2006 om 2:03 am
    he

    kijk als je van hem houd zeg hem en droom niet :upset

Laat een antwoord achter aan Gast Annuleer reactie


Let op. Het e-mailadres is niet verplicht maar hou er rekening mee dat deze wel gepubliceerd.

Register New Account
Wachtwoord opnieuw instellen