Home » Columns » Lekker in de Spits met een Metro

Lekker in de Spits met een Metro

Categorie: Columns

NEE, nu ff niet denk je als de wekker gaat. Je opent je ogen en ziet hoe Madhuri Dixit je lief toelacht. Als een zombie loop je naar de douche. Na het douchen EN tandenpoetsen, wacht er een lekker kopje koffie op je. Hmmm I like that. Wat ik minder like is, als je nog maar 5 minuten over hebt om je klaar te maken. Snel even je haar doen en een lekker geurtje. READY TO GO.

Zoals gewoonlijk is de bus NET te vol. Met andere woorden iedereen heeft een zitplaats behalve jij. Een beetje zuurkijkende loop je naar het midden toe en een beetje overdreven (zodat iedereen kan zien, dat je de nieuwste hebt) zet je, je mp3 speler aan. Met het ritme van de bus, droom je weg bij Jeena Sirf Merre Liye. Totdat je in je ooghoeken een rugtas de bus in ziet lopen. Als je omkijkt, blijkt het om een onschuldige brugpieper te gaan. Je draait je weer om en begint weer langzaam weg te dromen. Totdat er een paar ADHD patiënten beginnen te schreeuwen. De puf om er iets van te zeggen ontbreekt, de puf om er één te laten ook.

Eindelijk! Het Amstel station. Tijd voor koffie, maar waar? De Kiosk, waar een eppo dezelfde grappen maakt en dan zelf het hardst lacht, of Albert Hein, waar een mooie dame de kans krijgt om mij te bedienen. Duidelijk! Na haar een glimlachje (en geld) te schenken, snel ff ergens een gratis krantje zien te ritselen.

Op het perron aangekomen besluit ik om toch naar de Kiosk te gaan. Gewapend met me AH beker, bestel ik in het Engels een pakje Sportlife. Ik zie de verkoper twijfelen – zal ik het nou wel of niet doen – eveneens vriendelijk glimlachend verlaat ik de scène. Half 9 ‘s ochtends en het perron is bomvol. Als de metro eindelijk arriveert en ik al duwend een zitplaats weet te bemachtigen is het tijd voor de headlines.

Met me dopjes in me oor (zodat mensen niet zomaar tegen me beginnen te praten) begin ik gretig te lezen. Opeens begint er wel een zeer aangename geur, zich meester over me te maken. Na wat sneaky rondgekeken te hebben blijkt de dame naast me Laura Biagotti op te hebben. Nieuwsgierig als ik ben, kijk ik haar aan om te kijken of het een Madhuri look a like is. Als dit niet zo blijkt te zijn, gun ik haar toch een glimlach en stort me in me gratis krantje.

De telefoon van de charmante dame gaat af. Ik zet me muziek nog zachter. Is er een boyfriend in het spel. Ze heeft in de gaten dat ik meeluister en ik haal snel een tijdschrift uit me tas. Om haar duidelijk te maken dat ik ‘echt’ aan het lezen ben, onderstreep ik hier en daar (zonder reden overigens) een woord. Ze draait haar hoofd en gaat verder met wat ze in het weekend heeft gedaan. Mijn halte wordt omgeroepen, ik draai me nog even om, glimlach en denk: “Was het maar weer weekend“

Devavratha