Een knipoog van onsterfelijkheid

Wat slechts tot mijn gevoel bleef. Ricky houdt de dood dicht bij zich, anders dan anderen die het wegduwen. Hij legt aan Jane uit waarom hij dode dingen filmt. "The closer to death one is, the more one can see God." Het is alsof God naar ons kijkt…"And if you’re lucky you can watch back."

‘American Beauty’. De film waarin iedereen verteld wordt dat ie dood zal gaan. Het herinnert ons eraan dat het leven mooi is, omdat het voorbijgaand is. Als de laatste regels naderen, echoën de woorden van Ricky nog na. Hoofdpersoon Lester zegt dat hij dankbaar is voor elk moment van zijn stompzinnig leven. "You probably have no idea what I’m talking about. But don’t worry. You will someday." Het waren de woorden van een dode man. Het was mijn aanzicht in oktober.

Ik wandel vaak in de stad, vaker dan dat ik me in mijn eigen woonbuurt begeef. Ik studeer daar immers en het centrum is een mooie plek, waar altijd wel wat te doen is. Ik had die week net een toets achter de rug en ik wilde graag even mijn hoofd helderen. Samen met mijn vriendin besloten we dus naar Amsterdam te gaan. We liepen naar een café waar we een warme chocolademelk dronken en onze levens bespraken. We werden gek van de tweesprongen waarin we stonden in ons leven en hadden elk onze problemen en eigen keuzes te maken. Het was zo’n alledaags gesprek met vrienden waarbij je je hoofd probeert te legen en even alles kwijt wilt. We wisten echter dat we wat meer problemen hadden aan ons hoofd dan de ‘doorsnee’ jongere. Zorgeloos plezier maken zat er voor ons niet bij. Door wat we in ons verleden hadden meegemaakt, mochten we nu de puzzels in het heden oplossen, waar we niet al te blij mee waren. Problemen van mishandeling tot één van de ergste schendingen van een kind.

We konden er nooit over praten…Met niemand niet. Tot enkele jaren geleden. Toen braken onze stemmen open, maar het was slechts voor korte duur. Na middelbare school zagen we elkaar nog nauwelijks en met iemand praten over onze diepste gevoelens zat er niet meer echt bij. De pijn bleef verborgen voor mij en ik stond er, zoals in feite nooit anders geweest was, alleen voor. Ik ging er prat op dat ik alles alleen deed en kon als jonge vrouw. Alleen naar werk, alleen naar sport, alleen op reis. Ik kon het allemaal tot ik brak…

Ik had veel geleerd dat jaar, maar één ding verzweeg ik. En ik verzweeg het ook voor mezelf, ik had er dat hele jaar voor weggerend. Totdat mijn hoofd niet meer wou, totdat mijn lichaam zich tegen mij keerde. Zoals ik me diep van binnen voelde, verscheurd door pijn, zo zag ik er ook van buiten uit. Kapot, depressief, gepijnigd. Ik kon het niet meer verbergen, het kwam gewoon genadeloos te voorschijn en het verdween niet meer van mijn gezicht. Ik kwam op een grens waar mensen van deze leeftijd zelden komen, de grens van de dood. Dit had geen zin.

Ik besloot echter het nog één kans te geven, dit leven. De laatste mogelijke optie en die bleek gezegend voor mij te zijn geweest. Het hielp me er uit, het trok me uit de diepe waas waar ik doordrenkt van was. Ik probeerde te geloven dat er toch iets was in het leven dat het waard was om te blijven. Ik wilde er achter komen. Om dit echter te doen moest ik me verlossen van mijn kwalen die me altijd beschermd hebben van het leven, omdat het in tijden zo wreed was geweest. Ik moest leren kwetsbaar te zijn, te vertrouwen en ik moest leren mezelf plezier te gunnen. Zo kwam het weer tot een goede vriendschap met mijn vriendin van middelbare school en zo begon ik ook weer leuke dingen te doen, zoals er even heerlijk uit in de frisse lucht in Amsterdam. Een stad die me dierbaar was en waar ik alleen maar warme herinneringen aan had. Zo anoniem als de stad was, zo groot was ook het gevoel voor humor van de mensen en hun hart….die herinnering werd echter voor eeuwig kapot gemaakt toen ik die bus zag.

Volgende week deel II

Sadhana