Bollywood vs Hollywood

Als klein meisje zat ik trouw samen met mijn moeder of nani naar Hindoestaanse videofilms te kijken. Het was de tijd van Rekha, Hema Malini, Amitabh Bachchan en vele andere Bollywood grootheden. Als ik dan naast mijn moeder op de bank zat, vroeg ik om de 5 seconden “Wat zeggen ze?.” Thuis werd er namelijk geen Hindoestaans gesproken omdat mijn vader een andere afkomst heeft. Mijn moeder vertaalde zonder morren de films voor mij. Zat ik naast mijn nani dan was het andere koek. “Tjoep!.” zei ze steevast als ik vroeg wat er gezegd werd. “Als je luistert, leer je.” Mijn nani was me lief, maar ik had liever mijn moeder in de buurt wanneer Hema op glas moest dansen in Sholay, of tijdens de heftige scène op het schip in Kranti. Vanaf dat ik in de puberteit terecht kwam, had ik weinig meer op met Hindoestaanse films. Ik zag liever Tom Cruise zijn cocktail shaken, Patrick Swayze ‘vies’ dansen of Julia Roberts de jackpot winnen in de vorm van een steenrijke Richard Gere. Sinds een poosje ben ik echter weer helemaal back in Bollywood! In een korte tijd zag ik een hoop films. En onlangs werd ik pas echt getrakteerd op goed nieuws. Ik woon in Amsterdam en alhoewel er wel een aantal Bollywood videotheken waren, zaten ze niet bij mij in de buurt gevestigd. Nu wel! De videotheek op het Delfllandplein (tegenwoordig Broadway)is overgenomen door Pakistanen en verhuurt behalve Hollywood ook Bollywood films. Twee vliegen in één klap.

Wat me opvalt aan de hedendaagse Indiase film is dat de vrouw vaak geëmancipeerd, rijk en verwend neergezet wordt. Verder wordt veel minder traditionele kleding gedragen en vaker westerse mode. De vechtscènes lijken minder lang en groot in aantal. Als je over een DVD-speler beschikt kan je de zoetsappige liedjes die niet boeien 1,5 keer versneld bekijken en toch beluisteren.

Dat de films nog steeds ongeveer 3 uur duren vind ik een voordeel. Lekker lang wegzwijmelen bij een lovestory. De nieuwe sterren zijn ook niet mis. Arjun Rampal en Dino Morea, daar zou ik best een samosa mee willen eten. De actrices zijn eveneens stuk voor stuk bloedmooi en overtreffen hierin elke vrouwelijke Hollywoodster. Voor special effects moet je nog bij de Amerikaanse producties zijn, maar eerlijk gezegd vind ik het meestal niet veel toevoegen aan een film. Zaken als geloof, familie, normen en waarden spelen een grote rol in India en daarmee kan ik me redelijk goed identificeren. Dat mis je soms toch in Westerse films. Aan de andere kant zijn onderwerpen als uithuwelijking een ver- van- mijn- bed- show. Tongen en naaktscènes blijven nog steeds taboe. Daar lig ik niet wakker van. Je hoeft niet alles te laten zien om het plaatje compleet te krijgen.
Dat de Indiase films tegenwoordig verkrijgbaar zijn met engelse ondertiteling, maakt ze toegankelijk voor een groter publiek…Dat is maar goed ook. Ik denk niet dat mijn moeder vandaag de dag nog voor tolk zou willen spelen.

Je hoort mij niet zeggen dat ik nooit meer een film met Julia Roberts, Hugh Grant of Al Pacino uit de schappen pak. Een film als Scarface is moeilijk te overtreffen. Maar als je lekker simpel wil lachen, janken of wegzwijmelen kan dat ook met Shahrukh Khan, Aishwarya Rai of één van de Kapoors.

Rosa de Sousa