Amor luidt haar vijftienjarig bestaan in met fanfare
Radio Amor die in Nederland deel uitmaakt van het diffuse collectief lokale zendtijdgemachtigden, heeft naast een zetel te Rotterdam ook nog een zuster vestiging in Suriname. De programma’s laten zich doorgaans kenmerken door amusement, sociale- en culturele onderwerpen waarover er in alle denkbare labyrinten wordt geredekaveld, verder door berichten en mededelingen, etc.
Deze lokale omroep heeft gemeend haar 15 jarige bestaan luister bij te zetten door op zaterdag 2 juni j.l. in de Uithof te Den Haag een combinatieviering te organiseren tussen een commerciële- en een amicale setting. Genodigden waaronder trouwe leden, familieleden etc. werden via een speciale doorgang binnen geloosd terwijl de betalende belangstellenden na een rigoureuze betasting door de security zich een weg konden banen naar een extensieve ruimte die doorgaans gebruikt wordt als kunstijsbaan en voor andere sportevenementen.
Reeds bij het betreden van deze enorme hal kon de Surinaamse menigte enkel herkend worden aan het ontbloten van haar gebit waar de straffe spotlight- lichtstralen vanuit het podium op stuk sloegen terwijl de lichamen op zich op contouren leken omdat de overtollige lichtpunten aan het plafond eerder uit zuinigheid dan uit esthetische overweging buiten werking waren gesteld.
De cateringservice werd aangeboden via een paar uitgestalde minikraampjes waarvoor een consumptiestrippenkaart nodig was. De gehele viering werd op deze gigantische vloer als voornoemd én op de eerste gelaagdheid van het gebouw georganiseerd. Het evenement werd hier aangeboden door DJ’s terwijl de gehele ambiance veel weg had van een geriatrische vrijetijdsbesteding.
Mensen zaten in het donker aan ronde tafels alsof men er rustig op de oproep voor een griepprik zat te wachten. De geluidsmassa die de DJ’s met hun ostentatieve koptelefoons de ruimte in pompten had enkel een meeslepend effect op enkele dansers die er uitdrukking aan gaven door hun geoliede stroefheid wat losser te forceren.
Terug naar de begane grond leverde de kunstmatig donker en kil gehouden ruimte een zieltogende aanblik op. Het leek erop alsnog er voor een goede opname een nachtkijker nodig was om enigszins een goede beeldopname te kunnen maken. Het donker was erg absorberend. De eerste band die zich aankondigde was The Indian Express die kwalitatief sprankelende muziek ten gehore bracht. Van de leadsinger met als nickname Black is het te betreuren dat die zich in Nederland niet dezelfde roem en populariteit heeft kunnen aanmeten als bijvoorbeeld Ali B. Black z’n repertoire is er één waarmee hij luisteraars een eind kan meeslepen. Voor zijn act kan hij misschien wat stage training gebruiken maar zijn performance is van een uitnemende kwaliteit. De muziekgroep Diamonds 2000 o.l.v. Hans Jagbandhan is met haar kakofonisch mekkerende zangeres een middelmaatje onder de benedenmaatse ratelaars. De ene manke toon liet zich leiden door de andere invalide noot.
Je kon ook aan het ingetogen enthousiasme van het publiek ook merken dat men zich enkel plichtgetrouw naar de dansvloer liet sjorren. De spreekwoordelijke uitdrukking wie het laatst lacht, lacht het best vindt hier haar toepassingsgerichtheid bij aankondiging van Trafassie als laatst optredende band. Hoewel de naamgeving van deze band nu rijp is voor SemFassie ( = dezelfde/eentonige wijze) werd de dansvloer vanwege de energiezuinige verlichting óf het energieroyale donkerte, hoe ge ook wilt, meteen zwart van de mensen. Het enthousiasme werd in alle diepten en hoogten weggedragen omdat zowel band als publiek aan elkaar waren gewaagd.
De wijze waarop Surinaamse voetballers na jaren zwoegen en presteren een stempel hebben gedrukt op de Nederlandse sport en thans bezig zijn langzaam in de vergetelheid op te gaan, zijn ook Surinaamse bands bezig langzaam op te lossen in een betekenisloosheid. Surinaamse muziekgroepen hebben zich in de Nederlandse samenleving geen betere positie kunnen verwerven dan bijvoorbeeld publicaties in boekvorm die nadat ze in eigen beheer zijn uitgegeven, tussen de bara’s, droog gerookte bokking, gepekelde haring, Surinaamse groenten etc. in de vitrines van de Surinaamse toko’s liggen uitgestald. Op zich is het best wel triest dat juist Surinaamse muziek die zo goed toegankelijk kan zijn voor ieder mens, nooit in de belangstelling is kunnen komen van de grote Nederlandse platenuitgevers zoals je die hebt bij de boekenbranche. Het feit dat Radio Amor haar vijftienjarig bestaan op deze wijze met fanfare heeft ingeluid, is hopelijk een startsignaal betreffende een mogelijke eerste reddingsactie voor de Surinaamse bands ook al was het primair meer bedoeld om het winnen van publieksterrein voor Amor zelf.
